Eşşek...

Ne desem boş, ki bende ben değilim zaten. Kalem tutan eller liseden kalma, kafam bir antika dükkanından alıntı, ama tarihim bilhassa tutuşkan.
Aldığım yaralara divitle basınca hokka kan dolmuyor artık, belki ölümlerden ölüm beğen günlerden geçiyorum, yüzümde bir eşşek derisi var A ve i avazlarından başka bir anlam taşımıyor sözlerim. Tarihe değil ama tarihime malolacak sözler iliştiriyorum defterimin sayfalarına merkebe yüklenmiş sözlere abanarak, eşşeğin aklında karpuz kabuğu bizim aklımızda nice teraneler, biz kaliteli eşşekleriz, sırtımızda kitaplar yüklü. Adam olalım derken ödün vermemişiz eşşkliğimizden, ki biz zannederdik, okuyunca eşşeklik heder olur, vay anasını eşşekmişiz.
Dedim ya ben ben değilim, benlik baki olsa ağır delikanlı sözlerimize bit düşmezdi, ki kişinin kendisini bilmesi gibi bir erdem yoktur evrende, ben eşşkliğimi biliyorsam, birazcık ben kalmıştır bende zannedersem. Benlik ölmez bazen sakosunu alır kaybolur gider adı bilinmedik dağlarda... benlik bir gün gelir torbasında ömürlük azık taşıyarak, belki yeni doğar gibi, güneş gelmiyor madem, güneşe yürümek lazım, lafıda bağlayamadım ama eşşeklik bende kalsın, sizde hoşçakalın.

( Cahid Emre )